Santa Susanna, Roma’daki Kuirinal Tepesi’nde bulunan bu küçük kilise, Carlo Moderno’nun bağımsız olarak yaptığı ilk büyük projedir. Kilisenin Ortaçağ özellikleri gösteren iç mimarisi 15.yy’da yenilenmiş, batı cephesi ise 16.yy’da Carlo Moderno tarafından yeniden tasarlanarak yapılmıştır. Cephe, sanatçının stilistik özelliklerini bir arada bulunduran bir düzenleme göstermektedir. Bu özellikler, ilerleyen dönemlerdeki İtalyan Barok mimarisini önemli ölçüde etkilemiştir.
Tipik bir Moderno üslubundaki cephe, iki katlı olup üçgen bir alınlıkla son bulmaktadır. Katlar arasındaki geçişler, iki yan bölüme yerleştirilen volütlerle sağlanmıştır. Bu uygulamalar, sanatçının hem Rönesans mimarisinden hem de İlgesu Kilisesi’nden ne kadar etkilendiğini göstermektedir. Cephedeki her iki kat, sütun ve plastırlarla oluşturulmuş, dikey bölümlere ayrılmıştır. Bu bölümlere cephenin merkezinde bulunan pencere ve kapıya doğru bir yönelim görülmekle birlikte bir ritim veya haraketlilikte sağlamıştır.
Plastırlar ve sütunlar, birbirine yakın bir şekilde gruplandırılmış, alt kattaki giriş ve onun üzerindeki pencere vurgulanmış ve cephe üçgen bir alınlıkla son bulmuştur. Bu uygulamalar, cephede bir haraketlilik duygusu oluşturmuş ve gözleri cephenin merkezine veya odak noktasına çekmeyi başarmıştır.
İki katta bulunan mimari elemanlar birbirleri ile benzerlik göstermektedir. Giriş ve pencerenin üzerindeki yuvarlak alınlık ile alt katta ve cephenin en üst noktasında bulunan üçgen alınlı, birbirlerini tekrarlar niteliktedir. Aynı şekilde alt katta yer alan sütunlar aynı yön ve doğrultuda üst katta plastır şeklinde yer almıştır.
Cephedeki haraketli bezeme unsurları, nişlerdeki kırık alınlıklar, alınlıktaki süslemeler Barok özellik olarak karşımıza çıkmaktadır.
Sanatçının oluşturmuş olduğu bu cephe formülü hem kendisi tarafından hem de ilerleyen yüzyıllardaki İtalyan mimarlar tarafından tekrar edilmiştir.
